– Ciężko to wytłumaczyć, ale tam wszystko jest inne niż na nizinach. Począwszy od ludzi, których spotykamy w trakcie wędrówki, w schroniskach lub na polach namiotowych. Poznajemy ciekawe historie związane z miejscem, również osobiste te życiowe. Najlepiej przy ognisku, partyjce kart lub dźwiękach gitary – tymi słowami swoją pasję do gór zaczyna opowiadać Piotr Durski ze Słupcy.
Kolejnym wyzwaniem jest zdobywanie wzniesień – ta kilkugodzinna wędrówka, podczas której możemy nabrać dystansu do naszych wyzwań dnia codziennego. Nabieramy refleksji i zdrowego dystansu. Aż wreszcie, kiedy osiągniemy znaczne przewyższenia, szczyty, rozprzestrzenia się zapierający dech w piersiach widok na okolice z góry. Oczywiście, jeśli nam towarzyszy pogoda. – To generuje w moim ciele wysoki poziom endorfin i takie momenty pozostają ze mną na długo – dodaje.
Zapytany o ilość górskich szlaków, które przeszedł, odpowiada, że dość ciężko zebrać wszystkie ze sobą, ponieważ zaczął eksplorować góry w wieku 8 lat, wiec było to ponad 20 lat temu. A od tego czasu zebrało się wiele różnych szlaków. – Mam taką zasadę od kilku lat, żeby co najmniej 2 razy do roku odwiedzić górski region w celu wędrówki. Nie interesuje mnie konkretne zdobywanie szczytów, ale obcowanie np. z pachnącym wilgocią bukowym lasem, karpackimi połoninami, ostrymi turniami lub ciepłym posiłkiem w klimatycznym schronisku gdzieś na przełęczy. W moim górskim CV były Tatry, nasze polskie Beskidy, ukochane Bieszczady, ale i wyższe o charakterze alpejskim jak Fagarasze w Rumunii czy austriackie Alpy Sztubajskie. Ostatnio miałem przyjemność wędrować po Kaukazie Niższym w Gruzji. Jednak zawsze z sentymentem wracam do naszych Bieszczadów. Mam stałą paczkę znajomych, z którymi umawiamy się na tydzień wędrówki z plecakami, namiotami po mniej uczęszczanych szlakach. Daje to niesamowity reset od codzienności. Przed nami plany na Bieszczady Wschodnie na Ukrainie i Karpaty Rumuńskie – jeszcze bardziej nieodkryte i niedostępne dla przeciętnych turystów. Ekstremalnych przygód przeżyłem wiele, jednak do końca życia nie zapomnę mojej wyprawy w Tatry. Co więcej była to moja pierwsza styczność z górami. Miałem 8 lat. Zdobywaliśmy z moim tatą i siostrą Giewont. Ekscytacja u małego chłopca spędzała poprzedniej nocy sen z powiek. Przecież miał on zdobyć swój pierwszy szczyt w swoim życiu. Pogoda od rana sprzyjała wędrówce. Sprawnie pokonywaliśmy poszczególne etapy na szlaku. W schronisku na Hali Kondratowej obsługująca nas osoba ostrzegała przed nadciągającą burzą od strony słowackiej. Jednak niebo tego nie sugerowało. Rzeczywiście im bliżej było szczytu zaczęło z oddali grzmieć. Przyspieszyliśmy kroku i bez problemu zdobyliśmy szczyt, kiedy zaczął padać deszcz. Kolejny przebieg zdarzeń przyćmił uczucie radości ze zdobycia szczytu, bowiem schodząc z głównego szczytu Giewontu rozpętała się burza na dobre. Ogarnął mnie strach i odcięło mi energie od mięśni nóg. Jednak motywowany przez mojego tatę musiałem schodzić silą woli. Burza rozpętała się na dobre. Pioruny uderzały w okoliczne szczyty. Dźwięk był paraliżujący. Wtem, kiedy byliśmy 100 metrów od szczytu, piorun uderzył wprost w krzyż na Giewoncie. Byliśmy tak blisko uderzenia, że nie słyszeliśmy huku, jaki towarzyszy takim uderzeniom, a jedynie syk. Jakiś czas później zeszliśmy na bezpieczną odległość od ekspozycyjnego szczytu i przytuliliśmy się do skał, oczekując końca burzy. Byliśmy świadkami akcji ratunkowej. Później okazało się, że młode małżeństwo zostało porażone od łańcuchów. Niestety mężczyzna nie przeżył, a kobieta ciężko poparzona została przetransportowana do szpitala. Drogę powrotną pamiętam, jak przez mgłę – w strachu, bezsilny, cały przemoczony. Doszliśmy do schroniska. Wtedy wiedziałem już, że jestem bezpieczny. Ten pierwszy kontakt z górami nauczył mnie pokory do nich na całe życie. Dziwne, że wtedy się nie zniechęciłem – wspomina.
Fascynacja górami, jak dodaje, jest elementem podróży. Może to bardzo proste, ale jest to kolejny motyw do podjęcia podroży – przeżycia przygody, obcowania z innymi kulturami, chwili z gorącym kubkiem przy ognisku, a w perspektywie następny dzień wędrówki. Również czeka się na tą odskocznię od codzienności. Niezależnie, gdzie się pójdzie, to ma się pragnienie odwiedzenia górskich szlaków w danym kraju.
– Mogę śmiało zacytować Jerzego Harasymowicza, wybitnego poety; „W górach jest wszystko, co kocham”. Czy góry mogę polecić komuś? To zależy, bowiem przede wszystkim trzeba lubić taką formę spędzania wolnego czasu. W górach trzeba się zmęczyć, czasem zmoknąć. Daleko tu do komfortu. Jednak doświadczenia wynagradzają nam wszelkie trudy. Musimy do nich podchodzić z pokorą. Zawsze monitorować pogodę, brać zapas wyżywienia i adekwatny ubiór. W skrócie ujmując, trzeba podchodzić do górskich wędrówek z głową. Wracając do pytania…. Myślę, ze możemy pochwalić się w Polsce przepięknymi regionami górskimi. Najbliżej do nas są Karkonosze i niestety dosyć popularna droga na Śnieżkę przez Śnieżne Kotły. Najlepiej wybrać się po sezonie, jesienią, kiedy lasy barwią się na pomarańczowo. Polecam zatrzymać się w schronisku Samotnia – bardzo klimatycznym z dobrą kuchnią. Specjalne miejsce w moim sercu mają Bieszczady. Zwłaszcza odcinek przez Bukowe Berdo. Zaczynamy monotonną wędrówkę w Widełkach, trawersujemy Bukowe Berdo – rozległą połoninę i możemy dojść na Tarnice przez Halicz. Przy dobrej pogodzie podziwiamy przepiękne falujące bieszczadzkie szczyty, a nocą jesteśmy w stanie dostrzec świetlistą lunę samego Lwowa. Schodzimy do Wolosatego i koniecznie zatrzymujemy się w karczmie „Pod Carynką” w Ustrzykach Górnych. W moich górskich planach jest Kaukaz w północnej Gruzji i trekking dookoła góry Kazbeg. Jednak największym marzeniem jest trekking w Andach. Fascynują mnie latynoskie kraje, ich kultura, ludzie, obyczaje. Wiec w przyszłości chciałbym udać się w te strony świata. Czy jest ktoś, kto mnie inspiruje do dalszych wypraw? Myślę, że nie ma konkretnych osób. Są relacje, reportaże. Śledzę doniesienia naszych himalaistów. Wiadomo, że to już są pewne ekstrema, które pewnie w życiu nie doświadczę, ale fascynuje mnie to. Przekraczanie swoich barier, obcowanie z surową naturą. Coś w tym jest. Inspiracja jest perspektywa przeżycia przygody. Przed wyjazdem miewam to specyficzne uczucie. Wtedy wiem, że będę we właściwym miejscu i czasie. Jest to trudne do opisania. To się po prostu czuje. Dlatego zachęcam do odkrywania tych wrażeń na szlaku – powiedział kończąc.
Niemalze jednym tchem przeczytalam artykul o naszym slupczaninie ,jego fascynacji do gór ,jego pasji.Podziwiam tego mlodego czlowieka za wytrwalosc,nie zrażanie sie trudnosciami,przeciwnosciami.Przeciez góry bywaja nieprzewidywalne,niebezpieczne,ale jakże piękne.Ten mlodzieniec nie zraził się pierwszą swoją wyprawą na Giewont,bo milosc do gór jest silniejsza.Zyczę Panu wszystkiego dobrego, bezpiecznych szlaków,najpiękniejszych wypraw i milych wrażeń