Terapia DDA (Dorosłych Dzieci Alkoholików) skierowana jest do dorosłych osób, które w dzieciństwie wychowywały się w rodzinie, gdzie jeden lub oboje rodziców (opiekunów) nadużywało alkoholu. Osoby te często w dorosłości napotykają na szereg trudności w odczuwaniu zadowolenia i satysfakcji życiowej.
Do kogo skierowana jest terapia DDA?
Najczęstsze trudności osób DDA obserwuje się w obszarach bliskiej relacji, w relacjach interpersonalnych, w obszarze zawodowym. Często tym osobom towarzyszy poczucie winy, uczucie wstydu, odczuwają lęk, napięcie i niepokój. Ich przekonania o sobie samym to: „jestem beznadziejna/y”, jestem głupia/y”, „do niczego się nie nadaje”, „nikt mnie nie pokocha”, „jestem bezwartościowa/y”.
Jak wygląda terapia DDA?
Terapia DDA jest podzielona na trzy etapy.
I etap terapii DDA
Etap ten polega na omówieniu czym jest syndrom DDA: jak się go rozpoznaje; jakie trudności przynosi w życiu; na czym polega dysfunkcja rodziny alkoholowej.
Podczas pracy terapeutycznej na tym etapie pacjent uświadamia sobie konsekwencje wzrastania w rodzinie alkoholowej. Jak atmosfera niepewności, zagrożenia i ciągłego niepokoju wpływa na funkcjonowanie człowieka. W jaki sposób dziecko adaptuje się w rodzinie alkoholowej i jakie ponosi konsekwencje zdrowotne (emocjonalne, fizyczne). Na ile w tych warunkach możliwe było, aby podstawowe potrzeby dziecka, jak poczucie bezpieczeństwa, troski, opieki, możliwość wyrażanie emocji i potrzeb, budowanie autonomii własnej kompetencji, były realizowane.
II etap terapii DDA
Ten etap jest pogłębionym procesem terapeutycznym, podczas którego pacjent przygląda się wydarzeniom z własnego dzieciństwa i nadaje im nową wartość.
Okres dzieciństwa to czas, kiedy kształtują się mechanizmy naszego funkcjonowania (to jak myślimy, czujemy, co robimy, jak sobie radzimy w różnych sytuacjach). Decydujące znaczenie mają tu ważne osoby oraz wydarzenia z dzieciństwa.
Celem tego etapu jest rozprawienie się z „demonami dzieciństwa”, spojrzenie na siebie z perspektywy dorosłej osoby. Chodzi o wzmocnienie u pacjenta postawy, która pozwoli zrozumieć emocje oraz nimi się zaopiekować – zaspokoić potrzeby w zdrowy i dojrzały sposób. To czas budowania poczucia własnej wartości, wzmocnienie samooceny. Rozpoznanie mocnych stron, atutów, zasobów. Uświadomienie sobie, że za okres dzieciństwa odpowiedzialni są rodzice oraz inne osoby dorosłe.
III etap terapii DDA
Polega na rozpoznaniu oraz podjęciu działań – co akceptuje w swoim życiu, a co chciałabym/chciałbym zmienić, aby poczuć się dobrze w swoim własnym życiu.
To czas budowania swojej mocy sprawczej, wzmacniania swojej samooceny i rozwijania poczucia własnej wartości. Wzmacnianie umiejętności chronienia swojej własnej przestrzeni, stawiania granic z jednoczesnym poszanowaniem przestrzeni i granic drugiego człowieka. Po to by świadomie i niezależnie móc zadecydować, co jest dla mnie dobre i pożądane, a co wymaga korekty, zmiany czy wyeliminowania z życia.
Często pacjenci powtarzają: „Po co zajmować się dzieciństwem Ono było tak dawno temu. Nie zmienimy dzieciństwa”. Racja – czasu nie cofniemy. Jednak, aby dorosły człowiek mógł podejmować korzystne dla siebie decyzje musi wzmocnić swoją dojrzałość i odpowiedzialność. Czasami dzieciństwo bywa przeszkodą w podejmowaniu dojrzałych rozwiązań. Uświadomienie sobie, że jedyną stroną, która ponosi odpowiedzialność za nasze dzieciństwo to nasi rodzice jest uwalniające i pozwala na zbudowanie wartościowego wizerunku siebie samego, co ostatecznie pozytywnie wpływa na wszystkie aspekty życia.
W jaki sposób jest prowadzona terapia DDA?
Terapia DDA może odbywać się w procesie psychoterapii indywidualnej indywidualnym oraz w grupowym. Często łączy się obie formy pracy. W Polsce terapię DDA prowadzą w ramach NFZ Poradnie Leczenia Uzależnień i Współuzależnienia oraz wiele placówek prywatnych.
Praca indywidualna jest niezbędna do szczegółowego przepracowania wątków indywidualnych. Podczas kontaktu z terapeutą pojawia się szansa na zbudowanie bezpiecznej i zdrowej relacji.
Pacjenci cenią również pracę grupową, podczas której spotykają osoby z podobnymi problemami, z podobnymi przeżyciami. Wiedzą, że to jest miejsce gdzie uczą się głośno mówić, czuć i ufać. Wbrew zasadzie z ich dzieciństwa: nie mów, nie czuj, nie ufaj.